EKONOMİ
İlçenin ekonomik yapısına bakıldığında, genel olarak tarım ve
hayvancılığın yaygın olduğunu görürüz. Bunun yanında ekonomik katkı
sağlayan diğer bir unsur da 12.745,5 hektar olan orman varlığıdır.
Dumlupınar’ın kuruluşundan itibaren en hareketli ekonomi yaşama geçiş,
Osmanlı İmparatorluğu döneminde 1800’lü yıllarda Fransızlar tarafından
yapılan Afyon-İzmir demiryolu hattının faaliyete geçirilmesi ile
başlamıştır.
Uşak, Afyon ve Kütahya illerinin, Dumlupınar çevresindeki yerleşim
yerlerinin ekonomik merkezi bu dönemde Dumlupınar olmuştur. 1928 yılında
öğretmen Ali Galip YOLUÇ’un çabalarıyla ilçede kurulan Pazar ve bu
pazarda satılan mallar İzmir’e kadar trenle sevkedilmekteydi.
1970’lere kadar ilçede Perşembe günleri kurulan pazara gelen pazarcı
esnafının üç gün önceden gelmeye başladığı ve istasyondan Pazar yerine
Pazar esnafının mallarının naklinin ilçe halkı tarafından ücret
karşılığı yapıldığı, pazarın 5 gün boyunca sürdüğü ve ilçenin ekonomik
canlılığının sürekli olduğu, ilçe halkı tarafından özlemle
anımsanmaktadır.
1970 depreminden sonra ilçe halkında Almanya’ya gitme özentisi
başlamış, Gediz depremiyle birlikte bu yörelere Almanya’ya gidiş için
öncelik tanınmasından yararlanılarak pek çok kişi Almanya’ya, daha
sonraları da diğer Avrupa ülkelerine çalışmaya gitmiştir.
Yine 1970’lerde çevre il ve ilçelerin karayollarının yapılması,
demiryoluna olan rağbeti azaltmış, taşıma araçlarının çoğalması ile daha
kısa süreli taşıma olanağı doğduğundan, ilçede 1988 yılına kadar
ekonomik yaşam gerilemiştir. İlçemizden 1970-1988 yılları arasında büyük
bir nüfus göçü yaşanmıştır.
1970 ve daha sonraki yıllarda yurt dışına gidenler, 1988 yılına kadar gözle görülür bir yatırım yapmamışlardır.
1987 yılında ilçe statüsüne kavuşup 1988 yılında teşkilatlanmaya
başlamasıyla ekonomik gerileme ve göç durmuştur. Ancak ekonomik
gelişmeye ön ayak olacak bir yatırım gerçekleştirilememiştir. Bunun da
nedeni ilçe halkından müteşebbis kişilerin bulunmamasıdır.
İlçede kurulan bir Anonim Şirket tarafından yaptırılan un fabrikası
1993 yılından itibaren özel sektör tarafından tam kapasiteyle olmasa
bile kısmen çalıştırılırken şuan faaliyetine son vermiş durumdadır. 1997
yılı içinde ilçemizde bir un fabrikası daha yapılmış ve hizmete
geçmiştir.
İlçemiz belediyesi tarafından yaptırılan Soğuk Hava Deposu deneme yapıldıktan sonra hiç kullanılmamıştır.
Bunlar dışında ilçede 2 oto tamirhanesi, 2 elektrik-elektronik
tamirhanesi, 2 marangoz atölyesi ve 1 tane de akaryakıt istasyonu
bulunmaktadır.
Yüylük Köyü’nde 40 adet dokuma tezgahı olup çalışmasını ekonomik nedenlerden dolayı sürdürememektedir.
İlçe sınırları içinde bir sulama göleti olup sulama kanalları müteahhit
firma tarafından sağlam yapılmadığından göletten sulama için
yararlanılamamaktadır. Şehitliğin sulaması bu göletten yapılmaktadır.
İlçemizde mevcut kooperatiften biri Tarım Kredi Kooperatifi, diğeri de pancar üreticilerinin Pancar Kooperatifidir.
Nüfusun %48’i çiftçi, %2’si esnaf ve sanatkar, %2’si serbest meslek
sahibi, %4’ü memur, %1’i işçi, %3’ü de emeklidir. Geriye kalanlar ise
yurt dışında çalışanlar ile diğer meslek sahipleri ve işsizlerdir.
Dumlupınar’da en çok rastlanan maden, linyit kömürüdür. Allıören
Köyü’nde kaolen madeni vardır. Kızılca Köy ile Dumlupınar arasında
bulunan linyit kömür ocağı zaman zaman kısa aralıklarla çalıştırıldıktan
sonra kapatılmaktadır. Şuanda işletilen Yüylük-Oysu köyleri arasında
grafit madeni bulunmaktadır.
|